1.3 : Strukturalizm

Strukturalizm, wczesna teoria psychologiczna opracowana przez Wilhelma Wundta i jego ucznia Edwarda Bradforda Titchenera, miała na celu rozłożenie ludzkiego umysłu na najbardziej podstawowe składniki. Przełomowa praca Wundta w jego laboratorium przygotowała grunt pod zdefiniowanie przez Titchenera celu strukturalizmu jako katalogowania „atomów” umysłu — wrażeń, obrazów i uczuć — podobnie jak chemicy identyfikują elementy materii.

Podejście Titchenera do strukturalizmu było wyjątkowe. Stosował introspekcję, metodę, w której badani analizowali i raportowali swoje własne świadome doświadczenia w odpowiedzi na bodźce, aby zmapować struktury umysłu. Ta metoda była podobna do zrozumienia maszyny poprzez zbadanie każdego komponentu, takiego jak koła zębate i sprężyny w zegarze. Celem było zrozumienie procesów umysłowych poprzez rozbicie ich na najprostsze części.

Jednak podejście strukturalistyczne miało swoje wyzwania. Podstawową wadą było poleganie na introspekcji, subiektywnej metodzie, w której badani analizowali i raportowali własne świadome doświadczenia w odpowiedzi na bodźce. Ta metoda musiała mieć niezawodność bardziej obiektywnych pomiarów, co zostało podkreślone przez koncepcję myśli bezobrazowej Oswalda Kulpego. Koncepcja ta ujawniła, że ​​nie wszystkie procesy poznawcze mają komponent sensoryczny lub emocjonalny, co podważa ideę, że introspekcja może uchwycić całość życia psychicznego.

Pomimo swoich ograniczeń i ostatecznego przejścia w stronę funkcjonalizmu, który badał cel procesów psychicznych, nacisk strukturalizmu na systematyczną obserwację i analizę był kluczowym kamieniem milowym w naukowym badaniu umysłu. Nie tylko podkreślił znaczenie dowodów empirycznych, ale także położył podwaliny pod różnorodną eksplorację psychologii, która trwa do dziś.