6.7 : Badania endoskopowe II: Torakocenteza

Torakocenteza, powszechnie znana jako nakłucie jamy opłucnej, to zabieg medyczny, podczas którego igła o grubości 22 G jest wprowadzana do jamy opłucnej, obszaru między płucem a ścianą klatki piersiowej. Zabieg ten jest powszechnie wykonywany w celu diagnozy lub leczenia różnych zaburzeń układu oddechowego.

Opis

Nadmiar płynu opłucnowego lub powietrza może gromadzić się w przypadku niektórych zaburzeń układu oddechowego w jamie klatki piersiowej. Aby leczyć wysięk opłucnowy, lekarz przeprowadza torakocentezę, ostrożnie przebijając ścianę klatki piersiowej i wchodząc do jamy opłucnej za pomocą igły. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, aby zapewnić pacjentowi komfort i bezpieczeństwo. Pacjent jest zazwyczaj ułożony w pozycji pionowej z łokciami opartymi o stolik nad łóżkiem i podpartymi stopami. W niektórych przypadkach pacjent może leżeć na boku po stronie nieobjętej chorobą.

Aspiracja igłowa usuwa płyn, a bardzo rzadko powietrze z jamy opłucnej. Umożliwia również pobranie płynu opłucnowego do analizy lub wycinka biopsyjnego ze ściany opłucnej w celach diagnostycznych. Po zakończeniu zabiegu na miejsce nakłucia nakłada się opatrunek uciskowy. Po zabiegu wykonuje się zazwyczaj zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, aby wykluczyć powikłania, takie jak odma opłucnowa (zapadnięte płuco).

Cel

Torakocenteza służy zarówno celom diagnostycznym, jak i terapeutycznym. Może pomóc w analizie płynu opłucnowego pod kątem hodowli i wrażliwości, różnicowania komórek, cytologii, pH, całkowitego białka, dehydrogenazy mlekowej, glukozy, amylazy, trójglicerydów i markerów nowotworowych, takich jak antygen karcinoembrionalny. Testy te pomagają w diagnozowaniu stanów takich jak infekcja, uraz, nowotwór, choroby zapalne lub niewydolność serca.

Terapeutycznie może złagodzić niewydolność oddechową spowodowaną nadmiarem płynu lub powietrza w jamie opłucnej. Lek może być czasami podawany bezpośrednio do jamie opłucnej w celu leczenia infekcji.

Obowiązki pielęgniarskie

Pielęgniarki odgrywają kluczową rolę w asystowaniu przy torakocentezie. Do ich obowiązków należy:

• Udzielenie pacjentowi kompleksowego wyjaśnienia procedury, upewnienie się, że rozumie on towarzyszące jej odczucia, takie jak ból przypominający ucisk, gdy igła przebija opłucną i pobierany jest płyn.
• Pomoc pacjentowi w ustawieniu się w odpowiedniej pozycji do przeprowadzenia procedury i zapewnienie mu komfortu.
• Zachowanie aseptyki podczas procedury i monitorowanie parametrów życiowych, w tym pulsoksymetrii.
• Podczas usuwania płynu obserwowanie objawów powikłań, takich jak niewydolność oddechowa, duszność, przyspieszony oddech lub niedociśnienie.
• Nałożenie jałowego opatrunku uciskowego na miejsce po zabiegu i ułożenie pacjenta na stronie nieobjętej zabiegiem przez co najmniej jedną godzinę.
• Zapewnienie wykonania zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej po zabiegu i odnotowanie ilości, koloru i innych cech usuniętego płynu.
• Monitorowanie zwiększonej częstości oddechów, asymetrii ruchów oddechowych, omdlenia lub zawrotów głowy, ucisku w klatce piersiowej, niekontrolowanego kaszlu lub śluzu zabarwionego krwią lub pienistego, tachykardii i niedotlenienia po zabiegu.

Wnioski

Torakocenteza jest krytycznym zabiegiem w diagnozowaniu i leczeniu różnych zaburzeń układu oddechowego. Zapewnienie bezpieczeństwa pacjenta i skuteczności zabiegu wymaga starannego przygotowania, skrupulatnego wykonania i pilnej opieki następczej. Pielęgniarki są integralną częścią tego procesu, zapewniając edukację pacjenta, pomoc w trakcie zabiegu i opiekę pooperacyjną.