9.9 : Polityka publiczna wobec monopoli: Prawa antymonopolowe

Jeśli chodzi o monopole, polityka publiczna często obejmuje bezpośrednie regulacje rządowe w celu zapewnienia uczciwej konkurencji i ochrony dobrobytu konsumentów. Podejście to uznaje, że w niektórych przypadkach, szczególnie w przypadku monopoli naturalnych, podział firmy może nie być ekonomicznie efektywny. Jeśli chodzi o regulacje, polityka publiczna wobec monopoli obejmuje interwencję rządu w celu nadzorowania i kontrolowania praktyk firm monopolistycznych bezpośrednio w celu zapewnienia uczciwej konkurencji i ochrony konsumentów.

Regulacja może przybierać różne formy:

• (a)  Regulacja cen: limity lub ograniczenia stóp zwrotu mające na celu zapobieganie zawyżonym cenom.
• (b)  Normy jakości: wdrażane w celu utrzymania jakości usług w przypadku braku presji konkurencyjnej.
• (c)  Wymagania dotyczące usług powszechnych: nakaz obsługi wszystkich segmentów rynku, w tym obszarów mniej dochodowych.
• (d)  Wymagania dotyczące inwestycji i innowacji: cele dotyczące inwestycji kapitałowych lub prac badawczo-rozwojowych w celu zapewnienia ciągłej innowacji i ulepszeń.

Podstawą polityki regulacyjnej jest zrównoważenie efektywności i ekonomii skali, jakie mogą osiągnąć monopole, z potrzebą zapobiegania nadużywaniu siły rynkowej. Narzucając regulacje, rządy dążą do naśladowania wyników konkurencji w gospodarce rynkowej, zapewniając, że ceny pozostaną uczciwe, jakość usług zostanie utrzymana, a innowacyjność nie zostanie stłumiona. Organy regulacyjne lub komisje, takie jak Federal Communications Commission (FCC) w Stanach Zjednoczonych, są często powoływane w celu monitorowania i egzekwowania tych polityk. Organy te zazwyczaj stosują analizę ekonomiczną, aby informować o swoich decyzjach, biorąc pod uwagę takie czynniki, jak struktury kosztów, elastyczność popytu i potencjalny wpływ na nadwyżkę konsumenta i producenta.