10.8 : Kalp Yetmezliğinin Patofizyolojisi

Kalp yetmezliği (KY), yetersiz kalp debisine yol açan ventrikülleri içeren ilerleyici bir sendromdur. Konuma ve çıktıya veya ejeksiyon fraksiyonuna göre sınıflandırılabilir. Ejeksiyon fraksiyonu (EF), KY tanısı ve takibinde önemli bir ölçümdür. Azalan EF sistolik kalp yetmezliğine karşılık gelir. Ancak korunmuş ejeksiyon fraksiyonlu KY giderek yaygınlaşmaktadır. Diyastolik KY olarak da bilinen bu KY formu yaşlanmayla ilişkilidir. Kalp yetersizliğinin patofizyolojisi birbiriyle ilişkili dört ana sistemi içerir: kalp, damar sistemi, böbrek ve nörohümoral düzenleyici devreler. Miyokardiyal aşırı yük, hipertansiyon, kapak defektleri veya genetik kardiyomiyopatiler yetersiz kalp debisine neden olarak telafi edici kardiyak miyosit hipertrofisine, metabolik yeniden programlamaya ve gen ekspresyonunda değişikliğe yol açar.

Artmış fibroblast proliferasyonu ve ekstraselüler matriks birikimi fibrozisle sonuçlanır, kardiyomiyosit iletişimini bozar ve apoptoz veya nekroz yoluyla hücre ölümüne neden olur. Damar sertliği, hücre içi Ca2+ düzeylerini artıran reseptörleri içeren, lüminal endotel ile altta yatan düz kas hücreleri arasındaki bozulmuş çapraz etkileşimden kaynaklanır. Endotel disfonksiyonu, vazodilatör NO ile vazokonstriktör reaktif oksijen türleri (ROS) arasındaki dengeyi bozarak artçı yükü artırır. Böbrek, otoregülatör ve nörohumoral mekanizmalar yoluyla yeterli GFR ve diürezi sürdürerek Na+ ve H2O düzeylerini düzenler. Tedavi edilmezse sempatik sinir sistemi ve RAAS'ın kronik aktivasyonu ölümcül kalp dokusunun yeniden şekillenmesine yol açar. Nörohumoral düzenleme, vazokonstriksiyon, artan artçı yük, hacim yüklenmesi, taşikardi ve pozitif inotropik etkilerden oluşan kısır bir döngü yaratır. Yaygın kalp yetmezliği semptomları arasında taşikardi, azalmış egzersiz toleransı, nefes darlığı, sindirim bozukluğu asiti ve periferik ve pulmoner ödem yer alır. Kalp yetmezliği Sınıf I'den IV'e kadar değişir. Aynı zamanda, AHA ve ACC bu sınıflandırmayı A (önlenebilir risk faktörleri), B (tedavi gerektiren asemptomatik aşama), C (sınıf II ve III semptomlar arasındaki salınımlar) ve D (kalp nakli gerektiren son aşama) aşamalarını ekleyerek genişletmiştir.