12.4 : Pomiar zawartości powietrza w betonie

Pomiar zawartości powietrza w betonie jest krytyczny dla zapewnienia integralności strukturalnej i trwałości konstrukcji betonowych, szczególnie w środowiskach narażonych na trudne warunki pogodowe. Dokładna analiza zawartości powietrza optymalizuje odporność betonu na cykle zamrażania i rozmrażania oraz zwiększa jego urabialność i wytrzymałość. Kilka metod jest standaryzowanych zgodnie z wytycznymi ASTM w celu pomiaru zawartości powietrza w świeżym betonie, każda odpowiednia dla różnych rodzajów betonu i warunków.

Metoda ciśnieniowa, określona w normie ASTM C231, jest najpowszechniejsza i polega na poddaniu próbki betonu sprężaniu w zamkniętej komorze w celu zmierzenia objętości powietrza na podstawie zmiany ciśnienia. Ta metoda jest niezawodna w przypadku betonu nieporowatego i o normalnej gęstości. Metoda objętościowa, szczegółowo opisana w normie ASTM C173, jest preferowana w przypadku lekkiego betonu lub mieszanek z wysoce chłonnymi kruszywami. Mierzy zawartość powietrza poprzez obserwację zmiany objętości w mieszance betonu z alkoholem.

Metoda grawimetryczna oblicza zawartość powietrza poprzez określenie ciężaru właściwego betonu i nadaje się do precyzyjnych analiz naukowych, choć jest mniej powszechna w zastosowaniach terenowych. Na koniec, metoda wskaźnika Chace'a oferuje szybki, przybliżony pomiar przy użyciu urządzenia przypominającego strzykawkę w celu oceny zmian objętości powietrza w betonie, co jest przydatne do natychmiastowych testów terenowych.

Wybór właściwej metody zależy od właściwości betonu, wymagań projektu i dostępnych narzędzi. Ścisłe przestrzeganie procedur ASTM gwarantuje dokładność i spójność pomiarów.