14.17 : Fotometria płomieniowa: laboratorium

W fotometrze płomieniowym, gdy roztwór, taki jak chlorek potasu, jest zasysany do płomienia, rozpuszczalnik odparowuje, pozostawiając odwodnioną sól. Sól ta dysocjuje na wolne atomy gazowe w stanie podstawowym. Niektóre z tych atomów pochłaniają energię z płomienia, co prowadzi do ich wzbudzenia. Wzbudzone atomy powracają do stanu podstawowego, emitując fotony o charakterystycznych długościach fal. Ponieważ zaangażowane są tylko przejścia elektronowe, powstałe linie emisyjne są bardzo wąskie. Intensywność emitowanego promieniowania jest liniowo proporcjonalna do stężenia analitu w zasysanym roztworze. Niemniej jednak liniowość ta jest obserwowana głównie w dolnym końcu krzywej kalibracji. Przy wyższych stężeniach analitu, więcej atomów w stanie podstawowym, które mogą ponownie absorbować emitowane promieniowanie, odbiega od liniowej zależności.

Nowoczesne fotometry płomieniowe mogą automatycznie przetwarzać wielopunktowe dane kalibracyjne wielu analitów i wykonywać pomiary bez konieczności rozcieńczania próbki, obsługując stężenia do 1000 mg/l. Podczas gdy fotometria płomieniowa jest głównie stosowana do oznaczania sodu (Na), potasu (K) i litu (Li) w laboratoriach klinicznych, znajduje ona niszowe zastosowania w różnych dziedzinach. Na przykład mierzy pozostałości metali alkalicznych w biodieslu i oznacza sód, potas i wapń w cemencie. W przeszłości spektrometria emisyjna płomienia umożliwiała pomiar do 60 pierwiastków w gorących płomieniach tlenku azotu i acetylenu. Jednak obecnie spektrometria absorpcji atomowej, lub AAS, jest głównie stosowana do pomiaru metali innych niż metale alkaliczne.