9.6 : Maksymalizacja zysku w monopolu

Celem monopolisty jest maksymalizacja zysków, co osiąga się poprzez produkcję na poziomie, na którym przychód krańcowy (MR) równa się kosztowi krańcowemu (MC). Przychód krańcowy to dodatkowy przychód uzyskany ze sprzedaży jednej dodatkowej jednostki produktu, podczas gdy koszt krańcowy to dodatkowy koszt wyprodukowania jednej dodatkowej jednostki.

Wraz ze wzrostem produkcji, koszt krańcowy (MC) zwykle również wzrasta, co przedstawia nachylona ku górze krzywa MC. Odzwierciedla to malejącą produktywność, która zwiększa koszt produkcji dodatkowych jednostek z powodu kosztów zmiennych, takich jak praca i surowce. Odwrotnie, krzywa przychodu krańcowego (MR) jest nachylona ku dołowi i bardziej stroma, co wskazuje, że monopolista musi obniżyć cenę, aby sprzedać więcej jednostek.

Maksymalizacja zysku występuje, gdy firma produkuje produkcję, w której MC równa się MR, a krzywa MC przecina krzywą MR od dołu. Produkcja poniżej tej równowagi oznacza, że ​​firma traci potencjalne zyski, ponieważ przychód ze sprzedaży dodatkowych jednostek przekroczyłby koszt produkcji. Jednak rozszerzenie produkcji poza ten punkt również skutkuje niższymi zyskami, ponieważ koszt krańcowy (MC) wytworzenia jednej dodatkowej jednostki przekroczyłby generowany przychód krańcowy (MR). Produkując na poziomie, na którym MC = MR, monopolista zapewnia maksymalną rentowność, równoważąc dodatkowe koszty z dodatkowymi przychodami. To podejście pozwala monopoliście znaleźć dokładną ilość, która maksymalizuje zysk, biorąc pod uwagę wyjątkowe warunki rynkowe, z którymi mierzy się jako jedyny producent na rynku.