15.1 : Depresyon: Genel Bakış

Depresyon, sürekli üzüntü ve daha önce zevk alınan aktivitelere karşı ilgi eksikliği ile karakterize edilen yaygın bir ruhsal hastalıktır. Majör depresyon, kalıcı depresif bozukluk, bipolar I ve II bozuklukları dahil olmak üzere çeşitli biçimlerde olabilir. Semptomlar, kronik endişe gibi duygusal değişimlerden, uyku bozuklukları ve intihar düşünceleri gibi fiziksel değişimlere kadar geniş bir yelpazeye yayılmaktadır. Nörobiyolojik bir bakış açısıyla, depresyonun beyindeki prefrontal korteks, amigdala ve hipokampüs gibi bölgelerdeki anormalliklerden kaynaklandığı düşünülmektedir. Bu bölgeler, duygular, hafıza ve karar süreçlerinde önemli rollere sahiptir.

Birkaç teori depresyonun temel nedenlerini açıklamaya çalışmaktadır. Monoamin teorisi, beyindeki ruh hali düzenlenmesinde rol oynayan belirli nörotransmitterlerin (yani monoaminlerin) yetersizliğinin depresyonu tetikleyebileceğini öne sürer. Öte yandan, nörotrofik faktörler ve plastisite teorisi, depresyonu azalmış nörotrofik destek ve zayıflamış nörojenez (yeni nöronların oluşum süreci) ile ilişkilendirir. Nöroendokrin teorisi, depresyonu hormonal dengesizliklere, özellikle yüksek kortizol seviyeleri ve tiroid disfonksiyonu ile ilişkilendirir. Ayrıca, glutamat nörotransmisyonundaki düzensizlikler ve hipotalamik-hipofiz-adrenal (HPA) eksenindeki bozulmalar da depresyonun başlangıcında rol oynamaktadır. Çok sayıda teori olmasına rağmen, depresyon hala karmaşık bir bozukluk olarak kalmakta olup, daha kapsamlı bir anlayış geliştirilmesi ve etkili tedavi stratejilerinin geliştirilmesi için devam eden araştırmalara ihtiyaç duyulmaktadır.